Poliflw

Het CDA in Den Haag vraag zich af of de gemeente wel genoeg toezicht uitoefent op de staat van de balkons in de stad. Mocht dat niet het geval zijn, dan dringt de partij aan op meer toezicht. Dit blijkt uit raadsvragen van raadslid Cees Pluimgraaff. Bij eigen huizen is de eigenaar verantwoordelijk voor de balkons en is een meerjarenplan voor onderhoud verplicht. Daar moet dan ook een bedrag voor worden gereserveerd. Het raadslid vraagt zich af of een dergelijk meerjarenplan ook geldt voor woningcorporaties. Bovenal wil Pluimgraaff graag weten of de gemeente controle over dit onderhoud heeft en ook maatregelen kan nemen bij nalatigheid. De vragen komen op de dag dat er juist in Noord-Brabantse Oudenbosch een balkon spontaan naar beneden is gestort, waarbij het een tweede balkon in zijn val meenam. Overigens worstelt de de residentie al jaren met de verwaarlozing van gebouwen die buitenlands staatseigendom zijn. Ook daar is al aantoonbaar gevaar gebleken voor neervallende gevelonderdelen. Bij die gebouwen lijkt overheidsingrijpen helemaal onmogelijk. Artikel @Dagblad070

Op 4 augustus hebben leden van de raad in het stadspark van archeoloog Kortlang en vrijwilligers van de Aldenborgh en de Stichting stadsgidsen regio Weert uitleg gekregen over de archeologische opgravingen in het stadspark. Door de uitleg werd duidelijk (of beter gezegd: werd nog duidelijker dan al in berichten naar voren was gekomen) dat er een spanning was tussen enerzijds het belang van verdergaand onderzoek en het zichtbaar houden van een deel van de restanten van het kasteel de Nijenborgh en anderzijds de uitvoering van het inrichtingsplan voor het nieuwe stadspark. Wethouder Van den Heuvel vertelde dat de raad voor de vergadering van 6 oktober een voorstel zal krijgen over dit onderwerp. Volgens recente berichten wordt het gebied waar de zogenoemde tussengracht heeft gelegen nu al afgedekt met een laag aarde en zal verder onderzoek in dit gebied niet meer mogelijk zijn. Juist in dit gebied worden nog veel vondsten verwacht die veel informatie kunnen geven over de geschiedenis van het kasteel. Het verbaast de CDA-fractie dat deze keuze voor het gebied van de tussengracht kennelijk nu al gemaakt is. In feite gaat het om twee belangrijke keuzes. Op de eerste plaats die tussen het wel of niet verder onderzoek doen dat waarschijnlijk veel informatie over de Nijenborgh, en dus over een belangrijk deel van de geschiedenis van Weert, kan opleveren. Ten tweede de keuze over de manier waarop bij de inrichting van het nieuwe stadspark de historie van de Nijenborgh een plaats moet krijgen in het park. Bij het besluit over het nieuwe stadspark is er van uitgegaan dat het historisch onderzoek een ondergeschikt onderdeel zou zijn van het project. Het blijkt nu dat het gebied veel meer informatie over de geschiedenis van Weert biedt dan bij het besluit is verondersteld. Gezien het grote belang voor Weert dat hier speelt, zijn wij van mening dat de gemeenteraad betrokken moet worden bij de keuzes die in deze nieuwe situatie moeten worden gemaakt.

De gemeenteraad van Zwijndrecht heeft eind juni 2021 ingestemd met de aankoop van het gebouw aan het IJsselmeer 27 in Zwijndrecht, waar vroeger coffeeshop Xpresso in was gevestigd. Daarmee koopt de gemeente het pand terug, dat in 2015 was verkocht aan stichting Het Dilemma, de stichting die Xpresso exploiteerde. Met de aankoop van het gebouw is €425.000 gemoeid. De ChristenUnie-SGP is hier als enige partij absoluut op tegen.

Op basis van het 'Coffeeshopbeleid Zwijndrecht 2021' is in Zwijndrecht één, niet-commerciële coffeeshop toegestaan. De ChristenUnie-SGP is hier per definitie op tegen. Jarenlang was Xpresso de coffeeshop in de gemeente, maar deze zaak sloot in november 2019 zijn deuren, omdat er geen geldige exploitatievergunning meer was.Als het aan de gehele raad ligt, met uitzondering van onze partij, komt de nieuwe, niet-commerciële coffeeshop terug in het pand aan het IJsselmeer 27. De gemeente is van mening dat het gebouw vele jaren dienst heeft gedaan als geschikte locatie voor een coffeeshop.

Voor ons is duidelijk dat het gedoogbeleid in Nederland failliet is. Het toestaan van een coffeeshop is niet een verbetering voor de gezondheid. Er is nog steeds geen controle op de kwaliteit van de drugs. Het blijft een criminele activiteit aan de achterkant met alle gevaren van doen, waarbij zelfs ripdeals normaler worden in deze wereld.

De ChristenUnie-SGP is er van overtuigd dat een gemeente niet een dergelijke activiteit mag en moet faciliteren. Daarbij vinden wij het erg storend dat de gemeente het pand in het verleden onder de marktwaarde is verkocht aan de stichting Dilemma, waaronder Xpresso viel, en dat het pand nu wordt teruggekocht boven de marktwaarde. Dit is publiek geld stoppen in een activiteit waar wij absoluut niet achter staan. Laten we inzetten op een gezonde samenleving waarin preventie en educatie een belangrijkere prioriteit wordt, dan het faciliteren van een coffeeshop.

Lezers van de Kaap zullen het wel herkennen: in juli en augustus veranderen onze dorpen langzaam maar zeker in vakantiebestemmingen. De recreatieparken lopen vol, op de dorpsmarkten zie je veel onbekende gezichten en zo nu en dan vraagt iemand je op straat om de weg naar het zwembad, de ijswinkel of de camping.

Al in de 19e eeuw was onze gemeente dé plek waar mensen uit de stad in de zomermaanden konden genieten van rust, ruimte en natuur. En nog steeds is Utrechtse Heuvelrug een populaire vakantiebestemming. Ik kan de vakantiegangers geen ongelijk geven. De uitgestrekte bossen, mooie wandelroutes, landgoederen en gezellige dorpen maken van onze gemeente een bijzondere vakantieplek voor natuurliefhebbers. En dat is iets om te koesteren.

Vergeleken met 10 jaar geleden is het toerisme stevig gegroeid. De 20 recreatieparken in onze gemeente ontvangen jaarlijks een flink aantal bezoekers en zitten een groot deel van de zomer vol. Ik maakte afgelopen voorjaar een rondje langs de parken en wat me opviel is dat ze heel verschillend zijn. Sommige zijn groot, met honderden huizen, andere heel klein (de kleinste heeft alleen 7 plekken voor stacaravans). Op sommige terreinen staan uitsluitend vakantiehuizen, op andere zijn ook kampeerplekken en vaste staanplaatsen. Kortom: voor elk wat wils.

Die diversiteit dreigt te verdwijnen. Op veel plekken in Nederland hebben vastgoedontwikkelaars de afgelopen 10 jaar recreatieparken opgekocht. Op de parken bouwen ze vakantiehuizen en verkopen die weer door aan mensen die graag een 2e huis willen of hun geld willen beleggen en de huizen verhuren. Omdat nieuwe eigenaren inspelen op de vraag naar “jaarrond toeristische verhuurmogelijkheden” zie je de vakantiehuizen steeds groter worden, de omgeving verstenen en de kampeerveldjes, waar eerder alleen in de zomer tenten of stacaravans stonden, verdwijnen. Met alle gevolgen van dien, niet alleen voor de natuur, maar ook voor de vakantieganger met de smallere beurs, omdat de prijzen van de parken omhoog gaan.

Binnenkort neemt de gemeenteraad een besluit over de toekomst van de recreatieparken in de gemeente Utrechtse Heuvelrug. Wat mij betreft dé mogelijkheid om paal en perk te stellen aan dit soort ontwikkelingen. Onze mooie omgeving verdient het tenslotte om groen te blijven, niet te verstenen en gedeeld te worden met allerhande natuurliefhebbers. Zodat we als bewoners, samen met de toeristen, ook in de toekomst trots kunnen blijven op deze bijzondere vakantieplek.

Voor sociaal-liberalen zullen John Stuart Mill en John Rawls ongetwijfeld behoren tot de meest inspirerende politiek filosofen. Waar Mill het liberalisme plaatste binnen de context van de negentiende eeuw, daar plaatste Rawls het liberalisme binnen de context van de twintigste eeuw tot en met het hiernumaals. Wat echter niet veel mensen weten, is dat Rawls op een voor sociaal-liberalen fundamenteel punt breekt met het liberalisme van Mill, en wel op het punt van het ideaal van persoonlijke autonomie. Iemand die dit ideaal van persoonlijke autonomie aanhangt, en dat zullen vele, zo niet alle sociaal-liberalen doen, vindt dat een goed leven bestaat uit een leven waarbij het individu zoveel mogelijk zelf invulling geeft aan zijn bestaan. Waar Mill vindt dat het ideaal van autonomie een noodzakelijk onderdeel vormt van een liberale samenleving, beschouwt Rawls het ideaal van autonomie slechts als een ‘sectarische doctrine’. Dit geschil tussen Mill en Rawls valt samen met het debat binnen de moderne politieke filosofie tussen ‘perfectionistisch liberalen’ en ‘politiek liberalen’. Zoals zal blijken zullen sociaal-liberalen veel sterker worden aangetrokken tot perfectionistische liberalen dan tot politiek liberalen. Door dit duidelijk te maken worden tegelijkertijd enkele bronnen van het sociaal-liberalisme in de politieke filosofie blootgelegd.

Het uitgangspunt voor politiek liberalen is dat onze overheid zo neutraal mogelijk moet staan tegenover morele levensbeschouwelijke visies. Iemand die vindt dat een goed leven bestaat uit het jezelf dienstbaar opstellen aan God, moet binnen een liberale samenleving deze vrijheid hebben, maar de overheid zou die visie niet moeten tegenwerken of bevorderen. In onze moderne samenlevingen zijn namelijk een veelvoud aan botsende levensbeschouwelijke visies. Aangezien politiek liberalen vinden dat onze overheid door iedereen omarmt moet kunnen worden, moeten we haar niet baseren op één van die levensbeschouwelijke visies.

Sociaal-liberalen zullen ook vinden dat onze overheid zo neutraal mogelijk moet staan tegenover iemands levensovertuiging. Rawls en andere politiek liberalen gaan echter nog een stap verder. Zij vinden namelijk dat het ideaal van autonomie zelf ook één van deze morele levensbeschouwelijke visies is waar onze overheid neutraal tegenover zou moeten staan.

Volgens aanhangers van dit ideaal moet een overheid niet slechts zoveel mogelijk mensen zelf laten bepalen hoe zij hun leven invullen, maar het getuigt ook nog eens van een expliciet goed leven als iemand zelf bepaalt hoe zij haar leven invult. Politiek liberalen vinden precies om deze reden, dat het ideaal van autonomie één van die morele levensbeschouwelijke visies is, waar onze overheid neutraal tegenover moet staan. Dit heeft politieke consequenties voor in hoeverre een overheid autonomie mag bevorderen. Het is immers een morele visie op hoe een goed leven te leiden, en daar heeft de staat verre van te blijven. De reden dat Rawls dit zegt, is dat hij wil voorkomen dat minderheidsgroepen zoals de Amish – die autonomie als ideaal afwijzen en actief tegengaan binnen hun eigen groep – worden uitgesloten van politieke deliberatie. Het ideaal van autonomie moet dus worden behandeld als elke andere levensbeschouwelijke visie. En daarmee moet onze overheid neutraal staan tegenover aanhangers van het ideaal van autonomie.

Wat vinden dan de zogenaamde perfectionistische liberalen? Een interessante politieke filosoof om naar te kijken is de Israëlische Joseph Raz.

In tegenstelling tot Rawls, streeft Raz niet naar een politiek die zo neutraal mogelijk staat ten opzichte van alle levensbeschouwelijke visies. Integendeel, volgens Raz is het de hoofdtaak van een overheid om individuen in staat te stellen een goed leven te leiden. Voor hem is het ideaal van autonomie – een levensbeschouwelijke visie – simpelweg een gegeven in onze moderne samenlevingen. Onze samenleving is volledig gericht op het maken van weloverwogen keuzes. Neem bijvoorbeeld het huwelijk. In tegenstelling tot sommige andere culturen, vindt men in liberale democratieën het huwelijk alleen van waarde als alle partijen in vrijheid voor elkaar kiezen. Dit geldt in liberale democratieën net zo goed voor haar andere sociale instituties, gebruiken en praktijken. Autonomie zit dus ingebakken in deze instituties, gebruiken en praktijken en daarmee in onze moderne samenlevingen.

Mensen hebben een belang in het leiden van een autonoom leven en hieruit volgt de verplichting voor de overheid om een omgeving te creëren waarbinnen mensen genoeg mogelijkheden hebben. Omdat het ideaal van autonomie onderdeel is van onze samenleving én omdat het de taak van de overheid is om mensen te helpen bij het leiden van een goed leven, moet de overheid het ideaal van autonomie stimuleren. Daarmee kan de overheid dus niet neutraal staan tegenover het ideaal van autonomie.

Zoals we hebben gezien willen politiek liberalen neutraal zijn tegenover alle groepen uit de samenleving, ook tegenover die groepen die autonomie niet voorstaan. Perfectionistische liberalen daarentegen, stellen dat de overheid actief autonomie moet bevorderen. Dit betekent ook dat de overheid sentimenten die de autonomie bedreigen moet tegengaan. Concreet, in het geval van emancipatie van vrouwen uit streng religieuze groeperingen, zullen politiek liberalen voorzichtig zijn in het verbeteren van de positie van deze vrouwen. Het is namelijk niet de taak van de overheid om autonomie te stimuleren. Zij dient neutraal te staan tegenover de levensbeschouwelijke visies van religieuze groeperingen. Perfectionistische liberalen vinden juist dat het expliciet de taak is van de overheid om autonomie te stimuleren. Daarom zullen zij beleid omarmen om actief de positie van deze vrouwen te verbeteren. Bijvoorbeeld door gemeentes projecten te laten steunen die ervoor zorgen dat deze vrouwen deelnemen aan het sociale verkeer. Want zo kunnen deze vrouwen zich ontplooien en daarmee meer autonoom zijn. Hiermee is de overheid allesbehalve neutraal tegenover een levensbeschouwelijke visie, omdat zij expliciet autonomie bevordert. Veruit de meeste sociaal-liberalen zullen dit steunen omdat zij het een juiste invulling van het goede leven vinden als deze vrouwen meer autonoom zijn. Daarmee omarmen zij een perfectionistisch liberalisme: ook zij vinden dat het de taak is van de overheid om autonomie te bevorderen.

Dit sluit aan bij de actieve rol die sociaal-liberalen geven aan positieve vrijheid binnen het politieke denken. Het gaat immers niet alleen om de afwezigheid van dwang, het kan ook nodig zijn om als overheid actief mensen te helpen zodat ze zelf een beter leven kunnen gaan leiden. Perfectionistisch liberalen hebben positieve vrijheid nodig om die autonomie te kunnen bevorderen. Het gaat hierbij namelijk niet alleen om de afwezigheid van zaken die autonomie bedreigen, maar juist ook om de aanwezigheid van door de overheid actief aangeboden middelen waardoor vrouwen meer autonoom kunnen zijn. Hierom zegt Raz dat positieve vrijheid van intrinsieke waarde is, omdat het een essentieel ingrediënt is en een noodzakelijke voorwaarde voor een autonoom leven. Op dit punt van positieve vrijheid en autonomie trekken sociaal-liberalen en perfectionistische liberalen samen op.

Net als perfectionistische liberalen willen sociaal-liberalen actief autonomie bevorderen. Zij vinden het namelijk goed als bijvoorbeeld vrouwen zelf beslissen over hun leven, en dat niet overlaten aan hun partners of religieuze leiders. Sociaal-liberalen nemen hiermee duidelijk stelling in het debat tussen politiek liberalen en perfectionistische liberalen en kiezen de kant van perfectionistische liberalen. Hierdoor zullen zij in perfectionistische liberalen als Mill en Raz nuttigere bronnen vinden dan in politiek liberalen als Rawls.