Poliflw

Geschreven door Ben Martini op

. Gepost in Nieuws en actualiteiten

De jeugdzorg gaat opnieuw op de schop. Een flink deel van deze zorg blijkt toch niet het beste af onder de hoede van de gemeente, concludeert het kabinet. Kinderen moeten wachten op hulp en zorgverleners komen om in het papierwerk.

Gemeenten werden in 2015 verantwoordelijk voor de jeugdzorg ‘omdat zij dichter bij het kind staan en beter in staat zouden zijn zorg op maat te leveren. Bovendien kwam deze taak zo in één hand en zou versnippering tot het verleden behoren. Maar die belofte is onvoldoende ingelost’, constateren minister De Jonge van Volksgezondheid en zijn collega Dekker van Rechtsbescherming in een brief aan de Tweede Kamer.

Vooral kinderen met ernstige problemen komen in de knel. Gemeenten zijn te klein om die zorg in hun eentje te kunnen opbrengen en regelen. Ze werken al wel noodgedwongen samen, maar dat gebeurt nog te halfslachtig en vrijblijvend. ‘Daarom sturen we bij,’ zegt De Jonge. Het kabinet gaat bepalen welke zorg een taak van de gemeente blijft en welke zij aan een regio of zelfs nog groter verband moet overlaten. Dat moet geld en administratieve rompslomp gaan schelen.

Lichtere zorgtaken als opvoedondersteuning en schoolmaatschappelijk werk blijven bij gemeenten. Pleegzorg, gezinsvervangende jeugdhulp en een reeks andere taken moeten ze overdragen aan een veertigtal regionale verbanden. Voor onder meer de zorg voor kinderen met heel ernstige gedragsproblemen zijn zelfs die regio’s nog te klein.

/index.php/2325-milieuzones-definitief-gelijkgetrokken

/index.php/2322-5000-extra-plekken-nodig-voor-asielzoekers

5000 opvangplekken

Als de verwachte doorstroom volgend jaar blijkt te kloppen dan zijn er 5000 nieuwe opvangplekken nodig, schrijft staatssecretaris Broekers-Knol (Justitie en Veiligheid, VVD). Het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) vangt de drukte op korte termijn op door ‘bijvoorbeeld uitstel van onderhoud en inzet van recreatieparken’. En ze overleggen met gemeenten over nieuwe opvanglocaties. ‘De uitdaging om de komende tijd het genoemde aantal plekken te realiseren kan het COA niet alleen.’

Regie

De staatssecretaris schakelt de hulp in van de regionale regietafels om te kijken welke mogelijkheden er zijn voor nieuwe opvanglocaties en om te zorgen voor een verdeling over de provincies. Deze regietafels worden gecoördineerd door de commissarissen van de koning. 'In 2015 en 2016 is de structuur van de regionale regietafels onder uw voorzitterschap zeer effectief gebleken bij het realiseren van de toen benodigde opvangcapaciteit’, schrijft Broekers-Knol aan de rijksheren.

Niet te vergelijken

‘Hoewel de situatie van nu niet te vergelijken is met die van destijds, willen wij u vragen de RRT’s opnieuw in te zetten om de verlengingen (of vervanging als verlenging niet mogelijk blijkt) en de ca. 5.000 opvangplekken te realiseren. Op die manier kan tijdig met de werving van opvanglocaties worden begonnen. U kunt daarmee in uw hoedanigheid van rijksorgaan namens het Rijk het gesprek tussen gemeenten, COA en overige betrokken organisaties voeren.’

MINISTER: NOODKNOP HUURPRIJS IS NIET VAN DE BAAN

Geschreven door Ben Martini op

. Gepost in Nieuws en actualiteiten

Een noodknop tegen te hoge huren in het middensegment (ruim 700 tot 1000 euro) is niet van de baan. Dat stelde minister Stientje van Veldhoven (Wonen) na vragen van de Tweede Kamer. Ook zij wil middenhuurwoningen betaalbaar houden.

Zorgen

Gemeenten kunnen met zo'n noodknop, bedoeld als tijdelijke maatregel, voorkomen dat huren te buitensporig stijgen. Er zijn echter gemeenten die hun zorgen uitten over een eerste voorstel van het ministerie. Sommige gemeenten willen meer kunnen doen. Bouwers en verhuurders daarentegen zeggen dat het bouwen en verhuren van middenhuurwoningen onaantrekkelijker wordt als er een knop komt.

Zo snel mogelijk

Van Veldhoven wil de noodknop nu in samenhang met andere mogelijkheden bekijken. Regeringspartijen D66 en CDA pleitten eerder al voor de maatregel. Oppositiepartij GroenLinks gaat op zoek naar een meerderheid om de noodknop zo snel mogelijk in te kunnen voeren. (ANP)

/index.php/2322-5000-extra-plekken-nodig-voor-asielzoekers

/index.php/2320-wijkteam-laat-naasten-met-rust

Dat blijkt uit onderzoek ‘Naar slimme samenwerking tussen zorgvragers, hun netwerk en professionele hulpverleners in de zorg’, van de Erasmus Universiteit. De onderzoekers keken naar de werkwijze van de wijkteams en naar de aanpak van de Eigen Kracht Centrale (EKC) in Rotterdam.

‘De wijkteamprofessionals lijken ervan uit te gaan dat hoe meer problemen er zijn, hoe minder kans van slagen een netwerkaanpak zou hebben’, vertelt senior onderzoeker Rob Jagtenberg van de Erasmus Universiteit in de speciale uitgave ter afsluiting van het NWO-onderzoeksprogramma Smart Governance. ‘De effectiviteit van de EKC-aanpak logenstraft deze aanname.’ De inzet van het eigen netwerk leidt meestal tot vermindering van de problematiek en betere beheersbaarheid ervan. Dat geldt zowel bij de inzet van het eigen netwerk via de Eigen Kracht-conferentie als via de ‘route’ van het wijkteam. Bij de ‘EKC-groep’ zagen de onderzoekers afname van het aantal problemen iets sterker dan bij de ‘wijkteamgroep’. Tijdgebrek is mogelijk een van de oorzaken dat wijkteammedewerkers sneller professionele hulp inschakelen als cliënten zeggen geen eigen netwerk te hebben waarop ze een beroep kunnen doen, stellen de onderzoekers.

De meeste Rotterdamse zorgvragers krijgen zowel hulp van zorgprofessionals als steun vanuit hun netwerk. Steun komt vooral van naaste familie en vrienden. Buren zijn nauwelijks in beeld. Eveneens opvallend, vinden de onderzoekers, omdat het overheidsbeleid juist gericht is op meer steun vanuit de buurt.

‘Zeer opvallend was de complexiteit van de problematiek waarmee de mensen te maken hadden’, vertelt onderzoeker Eva van der Boom. ‘Bij cliënten van de EKC was gemiddeld sprake van meer dan zes verschillende problemen – variërend van schulden en gezondheidsproblemen tot vereenzaming op huiselijk geweld. Bij de cliënten van de wijkteams was dat gemiddeld vier.’

Dat stelt historicus Wim de Jong in een essay in Binnenlands Bestuur. Sinds een aantal jaren publiceert het blad The Economist een Safe Cities Index, waarin de veiligheidsscore van steden van over de hele wereld wordt vergeleken op digitaal, gezondheids-, infrastructureel en persoonlijk gebied. Amsterdam tikte hierin onlangs een vierde plaats aan, achter Tokio, Singapore en Osaka.

De onderzoekers schrijven volgens De Jong dat veiligheid op al deze gebieden samenhangt: een stad waar vrouwen ’s avonds over straat durven te lopen – volgens hen een goed criterium voor veiligheid – is ook een stad waar je niet het risico loopt op grote ongelukken, waar als ongelukken onverhoopt toch gebeuren het ziekenhuis bereikbaar en betaalbaar is, en waar de onzichtbare digitale infrastructuur

goed functioneert, van stoplichten tot de beveiliging van digitaal aangestuurde

energiecentrales.

Corruptie

‘De hoog scorende steden hebben evenwel één ding gemeen: een veilige stad is een goed bestuurde stad. Dat wordt echter gauw over het hoofd  gezien. Wil een stad weerbaar zijn voor rampen en andere problemen, dan moet zij transparant worden bestuurd en een laag niveau van corruptie hebben’, aldus de auteur. ‘Ook stellen de onderzoekers dat om goed om te kunnen gaan met crises wanneer die zich aandienen, er sprake moet zijn van sociale verbondenheid.’

Veiligheid, zo blijkt, is niet alleen negatief gericht op het buitenhouden en afweren van problemen. Mede om die problemen te lijf te gaan is veiligheid ook een positief doel, waarin geborgenheid en inclusie een grote rol spelen. De Open Universiteit publiceerde onlangs het boek De veilige stad als collectief doel. In essays verkent het die twee kanten van veiligheid in het bestuur van de moderne stad. In veel van de onderzoeksprojecten die eraan ten grondslag liggen wordt samenwerking met lokale bestuurders opgezocht.

Vrijsteden

De auteurs geven volgens De Jong allemaal aan dat een werkelijk veilige stad inclusief is ten opzichte van al haar bewoners. ‘In de Verenigde Staten zijn er zogenaamde sanctuary cities, naar voorbeeld van de ‘vrijsteden’ die in de middeleeuwen als toevluchtsoord golden voor mensen op de vlucht voor de wet. Sanctuary cities zoals San Francisco en New York liggen met Trump in de clinch omdat ze een eigen koers varen ten opzichte van immigranten zonder papieren. Ze zijn ervan overtuigd dat het de veiligheid van iedereen ten goede komt als deze mensen toegang hebben tot voorzieningen en misdaden bij de politie aan durven te geven. In Nederland gedraagt Amsterdam zich bijvoorbeeld in de bed, bad, brooddiscussie op een vergelijkbare eigenzinnige manier’, aldus De Jong.

Terroristen

‘Het woord veiligheid is etymologisch verwant aan felig (beschermen) maar ook aan faele, dat goed, dierbaar of getrouw betekent. Zoals de veilige stad als collectief doel suggereert bevindt deze zich ergens tussen orde en geborgenheid. Beide worden op hun eigen manier uitgedaagd: terroristen bedreigen de orde, toeristen worden steeds meer gezien als bedreiging voor geborgenheid. Orde en geborgenheid zijn echter onlosmakelijk verbonden,’ analyseert De Jong, ‘want zonder dat álle bewoners mede een recht krijgen op de stad, blijft orde een illusie.

De kwaliteit van het landschap is een publiek belang en moet beter worden meegewogen in de ruimtelijke keuzes die worden gemaakt. Dat zegt het Planbureau voor de Leefomgeving (PBL) in het rapport Zorg voor landschap.

Druk

Volgens het PBL is het Nederlandse landschap in de afgelopen 30 jaar sterk veranderd. Het areaal aan bebouwd gebied is in die periode met ruim een derde toegenomen. En in de periode die voor ons ligt zal die druk niet afnemen. De verdergaande verstedelijking, het Klimaatakkoord, veranderingen in de landbouw en toenemende infrastructuur nemen steeds meer  claims op het landschap. Talloze karakteristieke landschapskenmerken zijn verdwenen door efficiencyvergroting van de landbouw, vergezichten worden geblokkeerd door distributiecentra en windmolens.

Onrust

De steeds grotere druk op het landschap leidt ook tot onrust, ziet het PBL. ‘Burgers maken zich zorgen over het verdwijnen van de openheid, vergezichten en bomen, en over de toename van het aantal windmolens, zonneparken en ‘distributie- en datadozen’.’ Ook adviseurs, architecten en omgevingsdeskundigen maken zich zorgen. Begin november verscheen nog een rapport van de Commissie van Rijksadviseurs over de verdozing van Nederland met grote distrubutiecentra.

Afwegen

De overheid zou de belangen van het landschap moeten afwegen bij ruimtelijke plannen, maar dat is door de decentralisatie van het omgevingsbeleid en de deregulering van het landschapsbeleid steeds moeilijker geworden. Verschillende overheden hebben verschillende belangen, hanteren verschillende uitgangspunten en maken verschillende keuzes. ‘In het huidige omgevingsbeleid is het landschap vaak een sluitpost met als gevolg dat ons landschap versnippert en de zorg over de toekomst van het Nederlandse landschap toeneemt.’

Landschapsinclusief

Daarom is het tijd voor meer landschapsinclusief omgevingsbeleid, vindt het PBL. Om dat te borgen is in eerste instantie het rijk aan zet: die moet ervoor zorgen dat het landschap expliciet wordt genoemd in het Besluit kwaliteit leefomgeving, zodat provincies gestimuleerd worden om hun eigen landschappelijke kernwaarden te inventariseren.

Combinatie

Maar decentrale overheden hebben ook een grote rol: die moeten zorgen dat functies die veel ruimte gebruiken beter worden gecombineerd. Wanneer functies als landbouw, energietransitie, verstedelijking en biodiversiteit de beschikbare ruimte delen, dan kan dat ruimte besparen èn zorgen voor een als mooier ervaren landschap. ‘Het Rijksprogramma Ruimte voor de Rivier heeft bewezen dat dit kan: nationale waterveiligheidsdoelen werden verbonden aan doelen voor natuur, landschap en recreatie.’

Het besluit van het kabinet om de regie van de Jeugdzorg weer grotendeels naar zich toe te trekken valt slecht in gemeenteland. Inmiddels is de kwestie geëscaleerd tot ‘Chefsache’: VNG-voorzitter Jan van Zanen heeft over de ingreep een brief geschreven aan premier Rutte.

Net zoals eerder de inspecties en het ministerie hebben lokale bestuurders hun reacties georkestreerd. ‘Wie denkt dat we met nieuwe structuurwijzigingen de problemen in de jeugdzorg oplossen, zal deze slechts verergeren’, twittert VNG-directeur Jantine Kriens in reactie op de door de ministers De Jonge en Dekker verzonden Kamerbrief over een reorganisatie van de jeugdbeschermings- en jeugdreclasseringstaken.

Tegenspraak

En VNG-voorzitter Van Zanen schrijft aan de premier: ‘De toon van de [Kamer]brief van minister Hugo de Jonge en de begeleidende interviews doet geen recht aan de complexe problematiek met veel spelers’ en ‘De minister schreef zich in te spannen tot het beperken van door het Rijk verplichte samenwerking en het verruimen van de kaders. De kabinetsvoorstellen voor de specialistische jeugdzorg zijn hiermee flagrant in tegenspraak.’

Haagse tekentafel

De wethouders Leon Meijer (wethouder Jeugd Ede) en zijn collega-portefeuillehouder Eelco Eerenberg (Enschede) sturen een identieke reactie de wereld in: ‘Gemeenten werken keihard om kwetsbare kinderen in hun stad/dorp te ondersteunen. Met te weinig geld en een complex systeem.’ Dat het simpeler en samenhangender moet en kan beamen zij. ‘Maar niet vanaf de Haagse tekentafel met een onzekere topdown-stelselwijziging.’

De Vereniging Pensioenverlies daagt de Staat omdat hij miljarden bij het ABP heeft weggehaald en nooit heeft terugbetaald. Gevolg: de pensioenen worden niet geïndexeerd en straks worden ze nog gekort ook.

Bejaarden die in de luren worden gelegd zijn gewild nieuws. Kijkers en lezers delen dezelfde emoties over een babbel- of bloedpriktruc: deernis (‘die arme ouwetjes’), afschuw (‘hoe durf je’), leedvermaak (‘hoe dom kun je zijn’). Een traan voor de camera, een snik op de radio, een triest verhaal in de krant. ‘Maar als 800.000 gepensioneerden door de Staat via het ABP, het op één na grootste pensioenfonds in de wereld, jaar in, jaar uit met een rekentruc worden bestolen, dan kraait er geen haan naar’, zegt de algemeen directeur van Pensioenverlies Rob de Brouwer (74).

Angstdenken

Pensionado De Brouwer krijgt al bijna tien jaar lang 70 procent van zijn laatste salaris. ‘Dat pensioen is nooit geïndexeerd. De gemiddelde gepensioneerde bij het ABP is de afgelopen tien jaar daardoor maximaal 15.000 euro misgelopen. Dat geld is niet uitgekeerd omdat het er al die jaren niet was, maar omdat de rekenregels van De Nederlandsche Bank dat verbieden. Volkomen onterecht. Er heerst een door De Nederlandsche Bank gevoed angstdenkbeeld, en je ziet dat politici en journalisten daar intrappen, dat er onvoldoende pensioengeld is. Want zegt Klaas Knot niet dat er niet genoeg geld is? En dan moet ik in kleine zaaltjes uitleggen dat de president van De Nederlandsche Bank ongelijk heeft. Ons pensioenstelsel staat als een huis. Ook de vergrijzing is geen probleem voor de aow of het aanvullend pensioen.’

Halleluja! Met de komst van de Omgevingswet in 2021 wordt de burger eindelijk gewaardeerd op zijn inbreng voor de fysieke leefomgeving, zo klinkt het uit de kelen van hen die er iets over te zeggen hebben. ‘Ambities zijn gericht op (...) burgerparticipatie’, schrijft minister Ollongren van Binnenlandse Zaken op 27 juni jongstleden aan de Kamer. Dat klinkt misschien wat stijfjes, maar staat er toch maar mooi.

Geen slingers

Niettemin hangen op het kantoor van het Landelijke Samenwerkingsverband Actieve bewoners (LSA) geen slingers aan het plafond. Voorlopig is het afwachten hoe de Omgevingswet uitpakt voor de burger die wil meedenken en meebeslissen over de leefomgeving, weerklinkt uit een gesprek met Van Mierlo.

Okay, afwachten dus. Hebben zich intussen wellicht gemeenten gemeld bij LSA met de vraag hoe ze burgers het beste kunnen laten participeren? Van Mierlo schudt het hoofd van nee. Het verbaast hem niet. Het komt deels, meent hij, omdat gemeenten de Omgevingswet benaderen als ‘een complexe opgave’.

Van Mierlo denkt dat gemeenten participatie te veel zien als een project, iets wat je op een traject of dossier plakt, terwijl participatie een continu proces is van kennisuitwisseling en dialoog, van ophalen en coproduceren. Wat niet helpt is dat de overheid zich tijdens de economische crisis heeft teruggetrokken uit de haarvaten van de samenleving. ‘Alle functies die te maken hebben met relatie en contact zijn geminimaliseerd: wijkagenten, huismeesters van woningcorporaties, ambtenaren die veel contact hadden met de samenleving.’

Op 6 november 2019 hebben de 5 gemeenten in het Land van Cuijk, Centrum Mantelzorg en Sociom een samenwerkingsovereenkomst ondertekend voor het programma 'In voor mantelzorg-thuis'. De vijf gemeenten zijn één van de elf lokale lerende praktijken in Nederland, die voor dit programma zijn geselecteerd. Doel is het realiseren van een betere ondersteuning van en samenwerking met mantelzorgers. Het programma wordt uitgevoerd door Movisie en Vilans in opdracht van ministerie VWS.

In de lokale lerende praktijken van 'In voor mantelzorg-thuis' gaan organisaties uit zorg, welzijn en gemeenten met elkaar aan de slag om in hun regio te onderzoeken wat in de praktijk werkt voor betere mantelzorgondersteuning. In het Land van Cuijk gebeurt dat onder de noemer ‘Mantelzorg Land van Cuijk’. ‘We willen komen tot oplossingen voor vragen van mantelzorgers als: Hoe zorg ik voor mijn naaste samen met beroepskrachten? Hoe houd ik het zorgen voor mijn naaste vol? En hoe geef ik op een goede manier zorg en ondersteuning aan mijn naaste?’ vertelt Marjo Mooren van Centrum Mantelzorg. ‘De bedoeling is dat we de positie van mantelzorgers versterken, en dat er meer herkenning en erkenning voor mantelzorgers komt. Ook willen we de samenwerking van beroepskrachten en de samenwerking met mantelzorgers en vrijwilligers verbeteren.’

Kick off In voor mantelzorg- thuis tijdens ontbijtsessie

Mantelzorg Land van Cuijk is al van start gegaan tijdens twee ontbijtsessies bij de Biblioplus. Zo’n 20 organisaties zijn binnen verschillende werkgroepen in actie gekomen om mantelzorg en ondersteuning van mantelzorgers beter op de kaart te zetten in het Land van Cuijk.