Poliflw

Ieder mens dat vlucht voor oorlog en geweld verdient een veilig onderkomen. Al helemaal de mensen op Lesbos, die na de brand in het kamp niet eens meer onderdak hebben. De ChristenUnie en wij wilden al langer meer doen voor vluchtelingen in kwetsbare posities. Dat lukte tot nu toe niet, vanwege de politieke realiteit: een meerderheid in de Tweede Kamer was daartegen.

Op 16 maart ontvingen Gemeenteraad en College een brief van Vluchtelingen Werkgroep Utrechtse Heuvelrug waarin aandacht wordt gevraagd voor het lot van alleenstaande vluchtelingenkinderen die verblijven in Griekenland.

Omdat hun noodkreet in eerste instantie voor kennisgeving werd aangenomen, heeft de fractie van D66 samen met de fracties van ChristenUnie, OPEN en CDA aan het College aanvullende vragen gesteld over de mogelijkheid tot opvang van deze groep alleenstaande vluchtelingenkinderen. Bij de beantwoording heeft het College uitgelegd waarom het opvangen van deze kinderen vooral een verantwoordelijkheid van andere gemeenten is en niet die van de Gemeente Utrechtse Heuvelrug.

D66 wil dat we focussen op hetgeen we wél kunnen doen voor deze groep kinderen. Het mag duidelijk zijn dat solidariteit wat ons betreft niet ophoudt bij de gemeentegrens. Een groot aantal gemeenten heeft inmiddels gehoor gegeven aan de oproep van 3 NGO’s om zich te verenigen in een zogenaamde “Coalition of the Willing”. De Gemeente Utrechtse Heuvelrug mag hier, wat D66 betreft, niet achterblijven.

En nee, we hoeven het als gemeente niet allemaal alleen te doen. Integendeel: het idee van de “Coalition of te Willing” is juist dat er wordt samengewerkt: zo kunnen we onze krachten bundelen en een bijdrage leveren naar gelang ieders mogelijkheden.

Op de raadsvergadering van donderdag 11 juni zal dus een motie in stemming worden gebracht waarin we het College met klem verzoeken op korte termijn in overleg te treden met de colleges van Zeist, De Bilt, Bunnik en Wijk bij Duurstede over een gemeenschappelijk signaal richting het kabinet en de bereidheid van onze gemeenten om samen opvang te bieden aan deze groep alleenstaande kinderen.

 

De raad van Lansingerland heeft op 28 mei met ruime meerderheid ingestemd met een motie om Lansingerland aan te laten sluiten bij de ‘coalition of the willing.’ Deze coalitie van gemeenten pleit voor een echte oplossing voor verweesde vluchtelingenkinderen in Griekenland. 

Lansingerland is nu ook één van de ruim 100 Nederlandse gemeenten die de rijksoverheid oproept om gehoor te geven aan het verzoek van Griekenland om verweesde vluchtelingenkinderen een nieuw thuis te geven binnen de EU. In Griekenland leven op dit moment meer dan 5000 minderjarige vluchtelingen zonder ouders onder erbarmelijke omstandigheden, soms zelfs in politiecellen vanwege een gebrek aan opvangcapaciteit.

Tot nu toe heeft de Nederlandse regering, in tegenstelling tot veel andere lidstaten, zoals Frankrijk, Ierland, Duitsland en Kroatië, geen gehoor gegeven aan deze oproep. Verschillende maatschappelijke organisaties, zoals stichting Vluchteling en VluchtelingenWerk Nederland, riepen daarom begin dit jaar gemeenten op om aan te geven dat zij wél bereid zijn om deze kinderen op te vangen. De groep gemeenten die deze oproep steunt, blijft maar groeien en daardoor neemt de druk op de landelijke politiek steeds verder toe.

Na in maart al vragen hierover te hebben gesteld aan het college, diende D66 in de raadsvergadering van 28 mei een motie in om ook Lansingerland aan te laten sluiten. GroenLinks, PvdA, Wij Lansingerland en de ChristenUnie dienden de motie mee in. Tijdens de raadsvergadering kon de motie ook nog rekenen op de steun van de voltallige CDA-fractie en een deel van de Leefbaar 3B fractie. Daarmee werd de motie met een ruime meerderheid aangenomen!

D66 is zeer verheugd met de steun die de motie heeft mogen ontvangen. Dank aan alle raadsleden die de motie steunden! Dit laat opnieuw zien dat de plicht om kwetsbare kinderen te beschermen algemeen geaccepteerd wordt en politieke partijen verbindt.

Hiermee eindigt het natuurlijk niet. Lansingerland blijft samen met honderden andere gemeenten, kerken, stichtingen en andere maatschappelijke instellingen druk uitoefenen op de Rijksoverheid om het verzoek van Griekenland in te willigen. Niets doen is onacceptabel: we kunnen niet goedkeuren dat in ons Europa kinderen in dit soort omstandigheden moeten leven!

Op 16 maart stuurde Stichting Vluchteling, VluchtelingenWerk Nederland en Defence for Children het college van de Gemeente Utrechtse Heuvelrug een brief waarin ze de noodklok luidden en opriepen 500 verweesde vluchtelingenkinderen in Griekenland een veilige plek te bieden in Nederland.

Deze oproep werd niet in behandeling genomen, maar kreeg de status “voor kennisgeving”. Daar hebben we als D66- fractie, gezien de tragiek van de situatie en omdat het een belangrijk en schrijnend onderwerp is, moeite mee. Wij zouden graag zien dat de brief zorgvuldig beantwoord wordt en dat we als raad over dat antwoord geïnformeerd worden.

Samen met ChristenUnie, OPEN en CDA heb ik namens onze fractie dan ook een drietal vragen geformuleerd die aansluiten bij de oproep van Stichting Vluchteling, VluchtelingenWerk Nederland en Defence for Children : 1. Bent u bereid om steun te betuigen aan het initiatief van Stichting vluchteling, VluchtelingenWerk Nederland en Defence for Children om 500 alleenstaande kwetsbare vluchtelingen kinderen in Nederland op te vangen? 2. Welke rol ziet de Gemeente Utrechtse Heuvelrug voor de nationale overheid en voor de regio/provincie met betrekking tot het initiatief van Stichting vluchteling, VluchtelingenWerk Nederland en Defence for Children? En is het college bereid om hen hierop aan te spreken? 3. Heeft de Gemeente Utrechtse Heuvelrug de mogelijkheid een aantal van deze kinderen een nieuw thuis in de Utrechtse Heuvelrug te bieden, in nauwe samenwerking met organisaties van het maatschappelijk middenveld, waaronder de stichting Vluchtelingkinderen. Zo nee, waarom niet? We onderkennen dat de huidige coronacrisis veel vraagt van onze organisatie. Tegelijkertijd zien we de humanitaire crisis in Griekenland toenemen,en blijft er ook de noodzaak om kwetsbare kinderen bescherming te bieden. Een groeiend aantal Nederlandse gemeenten heeft zich inmiddels achter de ‘coalition of the willing’” geschaard, wij vinden het van belang dat ook onze gemeente zich over dit onderwerp uitspreekt en de raad daarover informeert. We wachten de beantwoording van onze vragen daarom ook met veel belangstelling af.

D66 en CU bezoeken vluchtelingenkampen op Lesbos

Sinds de oorlog in Syrië uitbrak, zijn er ruim 3 miljoen mensen naar Europa gekomen, waarvan een aanzienlijk deel via Griekenland en de Griekse eilanden.Ondanks de hoop op een betere toekomst die deze mensen hadden toen ze naar Europa vertrokken, is een erbarmelijke situatie hun deel geworden.

Naar aanleiding van rapporten over de omstandigheden in vluchtelingenkampen op het Griekse eiland  Lesbos, besloten D66-Kamerlid Maarten Groothuizen (D66, asiel en migratie) en ChristenUnie-Kamerlid Joël Voordewind (ChristenUnie, asiel en migratie) zelf te gaan kijken.

Afgelopen jaar kwamen er in Griekenland 34.335 vluchtelingen binnen volgens Frontex, het Europese grensagentschap. 18.000 daarvan arriveerden via Lesbos, gemiddeld nog altijd bijna 350 per week. Op het hoogtepunt kwamen er op het Lesbos maar liefst 140.000 vluchtelingen aan in één maand, terwijl het eiland 70.000 inwoners heeft.  Op Lesbos bezoeken we de twee aanwezige opvangkampen: Moria met momenteel ongeveer 5000 mensen terwijl er slechts capaciteit is voor 3300, en Kara Tepe, een kamp voor  de meest kwetsbare gezinnen. In dit kamp verblijven maximaal 1250 vluchtelingen.

Tijdens ons bezoek worden we begeleid door de organisatie Movement on the Ground, een Nederlandse organisatie die is opgericht in december 2015, middenin de vluchtelingencrisis. Met hun filosofie ‘van kamp naar campus’ proberen ze de vluchtelingen op het kamp hun waardigheid terug te geven. Op het kamp Kara Tepe, wat we de eerste dag bezoeken, kun je goed zien hoe hun filosofie in de praktijk uitwerkt. Als we rondlopen zien we kinderen met elkaar spelen, en geïmproviseerde schoollokaaltjes in containers. Er is een woman safe space waar vrouwen onderling bij elkaar kunnen komen en er zijn kleine keukenblokken, waar de bewoners met groente uit de groentetuin zelf kunnen koken. Het doel  is om het kamp steeds meer zelfvoorzienend te maken. Inwoners die van beroep bijvoorbeeld boer, kapper of kleermaker zijn kunnen in het kamp hun kennis inzetten en overbrengen op andere inwoners. Kennis die hun later nog van pas kan komen. En het geeft de bewoners wat te doen. Want ondertussen is onduidelijk wanneer hun asielprocedure start en  hoe lang ze nog in het kamp moeten blijven.

Waar dit kamp nog wat hoop gaf dat het mogelijk is een waardig vluchtelingenkamp neer te zetten, is de sfeer in kamp Moria heel anders. Moria is een oude gevangenis, en dat is nog goed te zien door het prikkeldraad dat op veel plekken hangt. We worden rondgeleid door Ali, een 22-jarige Syrische jongen die gevlucht is en terecht kwam in de slechte omstandigheden van Moria, maar ondertussen zelf werkt voor Movement on the Ground. We worden geconfronteerd met de Griekse asielprocedure: twee  kleine kantoortjes waar een paar mensen de duizenden vluchtelingen die jaarlijks aankomen moeten registreren. Het duurt gemiddeld een jaar voordat mensen hun eerste afspraak over hun asielprocedure hebben. Het is pijnlijk om te zien dat het Griekenland niet lukt een fatsoenlijk werkende procedure op gang te zetten. Geld is in deze niet het probleem. Onkunde en onwil des te meer.

De staat van kamp Moria is niet iets wat je op Europees grondgebied zou verwachten. De overbevolking zorgt voor veel menselijk leed. Naast de wooncontainers staan ook veel tentjes binnen het kampterrein. De nauwe, donkere straatjes die dat creëert, zorgen in de avond en nacht voor onveiligheid. Er zijn te weinig wc’s en douches en mensen staan uren in de rij voor eten. Mensen ontvluchten het overbevolkte kamp door in een olijfboomgaard naast het kamp een tentje op te zetten. Via geïmproviseerde stroomkabels tappen ze stroom vanuit het hoofdkamp. Deze uitbreiding wordt ‘de jungle’ genoemd. Het is duidelijk dat met de zanderige, aflopende ondergrond deze plek met één regenbui in een modderpoel verandert. Hier is weinig menselijke waardigheid te bekennen.

Terug in het echte kamp horen we over andere problemen. In Moria is op dit moment slechts één Griekse arts werkzaam, terwijl de medische en psychische nood hoog is. Op de afdeling voor alleenstaande minderjarigen zitten jongeren letterlijk op elkaars lip. Hun trauma’s leiden tot  zelfverminking en soms zelfmoordpogingen. Geweld en seksueel misbruik komen veelvuldig voor. Meer medici aantrekken blijkt lastig. De werkomstandigheden zijn zwaar,  veel oud-medewerkers zijn bedreigd.

Een aantal NGO’s dicht het gat dat de autoriteiten laten vallen. De Stichting Bootvluchteling heeft een aanvullende medische post opgezet en runt het enige schooltje in het kamp. Movement on the Ground heeft een deel van de ‘jungle’ opgeknapt, waardoor mensen op een verharde ondergrond en met voorzieningen in goede en veilig verwarmde tenten kunnen verblijven. Deze organisaties handelen waar Griekenland dat nalaat, maar ontvangen daarvoor geen EU-geld.

Op de tweede dag vertrekken we naar het noorden van het eiland, naar de stranden waar de meeste vluchtelingen aankomen. Op het kortste stuk is de afstand tussen Lesbos en Turkije maar acht  kilometer. Je kunt de overkant makkelijk zien liggen. Het lijkt een onschuldig stukje, maar verteld wordt dat als het misgaat, dat meestal in de laatste honderden meters is. Mensen onderschatten vaak de zee, soms omdat ze deze überhaupt nog nooit hebben gezien. Ze kunnen niet of nauwelijks zwemmen, en als de rubberboot lek raakt ontstaat er paniek. De omvang van de problematiek zien we als we naar de Lifejacket Graveyard gaan. Op een afvaldump  tussen de heuvels van Lesbos ligt een stortvloed aan zwemvesten. Aan de kleur kun je zien hoe lang ze er al liggen. Een stuk of 10 fel oranje vesten liggen voor onze voeten. Waar je ook kijkt, zie je zwemvesten, kapotte rubberboten, en zelfs een kinderzwembandje.

De EU moet verantwoordelijkheid nemen

De toestanden in Lesbos laten duidelijk zien dat mensen de dupe zijn van slechte opvang en trage procedures. Er zijn een aantal zaken die snel verbeterd moeten worden. De  EU moet veel beter toezicht houden op de leefomstandigheden ter plekke en sancties overwegen als de situatie niet verbetert.  Ook moeten hulporganisaties ter plaatsen door de EU (financieel) worden ondersteund. Daarnaast moeten de structurele tekortkomingen worden aangepakt, zoals bijvoorbeeld het aantrekken van extra medisch personeel. Ook moet de EU Griekenland veel meer hulp bieden bij het ontwerpen en uitvoeren van goede en snelle asielprocedures. Tot slot moet de EU er bij Turkije op aandringen dat de grenzen beter bewaakt worden, zodat de ongecontroleerde toestroom stopt. De EU-Turkije verklaring voorziet in een mechanisme om mensen die geen recht hebben op asiel terug te sturen naar Turkije en daarvoor mensen die dat recht wel hebben, te hervestigen in Europa. Dit gebeurt echter nauwelijks, terwijl dat dé manier is om het businessmodel van de mensensmokkelaars te doorbreken. Druk vanuit de lidstaten en de Europese Commissie is en blijft nodig om de situatie te verbeteren

De situatie in Lesbos toont aan dat gemeenschappelijk Europees asielbeleid waarin de EU lidstaten elkaar op eerlijke wijze ondersteunen dringend noodzakelijk is. Het is in het belang van iedereen, óók van de Europese Unie, om samen tot een oplossing te komen en de vluchtelingen en  inwoners van Lesbos hun waardigheid terug te geven.

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

We zien de basis voor een coalitiesamenwerking die D66 met enthousiasme en vertrouwen tegemoet ziet. Het is voor ons een combinatie van een vertrouwde samenwerking met PvdA en GroenLinks die de afgelopen jaren bijzonder prettig en succesvol is geweest, juist op de thema’s die wij belangrijk vinden, en de ChristenUnie die wij goed kennen hier lokaal als een constructieve oppositiepartij.

Afgelopen weekend, week 40, verschenen diverse berichten in het nieuws over een bizarre woonsituatie in Rotterdam Noord. Op de Bloklandkade worden een aantal huizen gesloopt, maar een woonhuis staat nog overeind. Woonhuis nummer 108, helemaal alleen. Het tafereel doet denken aan het script van de film “Publieke Werken”, waarin het Victoria Hotel in Amsterdam rondom de winkel van een vioolbouwer wordt gebouwd.

De situatie op de Bloklandkade is ontstaan doordat woningbouwcorporatie Woonstad middels een nieuwbouwproject 16 nieuwe huizen realiseert. De meeste huizen die voorafgaand aan de bouw zijn gesloopt waren eigendom van Woonstad. De andere particuliere woningen zijn door de corporatie gekocht. Behalve nummer 108. Sinds 2012 hebben er onderhandelingen plaatsgevonden over de uitkoopsom, maar hier is geen resultaat uit voortgekomen.

Woonsituatie

Het gevolg van deze mislukte onderhandelingen is een situatie waarin de bewoners van nummer 108 al drie weken lang wonen tussen de puinhopen van sloopwerkzaamheden. De overlast zal nog lang voortduren, want het nieuwbouwproject wordt pas eind 2019 afgerond. “Dit is een zeer onwenselijke situatie. Die mensen leven nu letterlijk op een bouwplaats. We willen voorkomen dat dit in de toekomst vaker gebeurt. Dit is slechts één geval en dat is al erg genoeg”, aldus raadslid Robin de Roon.

19e eeuwse woningen

Daarnaast bevinden zich in het Oude Noorden veel 19e-eeuwse woningen. De sloop in de bloklandkade vindt plaats, terwijl in het ruimtelijk kader Oude Noorden voor de periode tot 2040 wordt ingezet op behoud van de oorspronkelijke ruimtelijke structuur en versterken van de historische beeldkwaliteit van de bebouwing. De Roon: “het gaat hier om historische panden (…) waarom is er een sloopvergunning verstrekt voor de huizen in de Bloklandstraat, terwijl zou worden gestreefd naar behoud ervan?”

De Roon heeft samen met de ChristenUnie-SGP schriftelijke vragen ingediend over de sloop van de historische panden en de mogelijk onveilige woonsituatie van de bewoners van nummer 108. “Van mij mag het college de tijd nemen. Ik heb liever een goed onderbouwd antwoord dan een antwoord dat we zelf ook kunnen verzinnen.”

Het bericht Zuinig op historisch stadsbeeld verscheen eerst op Rotterdam.

Eind 2017 nam de gemeenteraad van Vianen een besluit over de lokatie van de scholen in Hoef&Haag en Hagestein. (Lees hier wat wij er toen over gezegd hebben: https://vijfheerenlanden.d66.nl/2017/12/20/schoolkeuze-hoef-en-haag/) De besluitvorming over de scholen ging moeizaam en er ging een lang proces aan vooraf waarin de raad informatie heeft ingewonnen om een goed gewogen besluit te kunnen nemen. Het college had echter haast met het besluit. Vooral omdat er volgens hen nog veel onderzoek moest worden gedaan voordat er daadwerkelijk gebouwd kon worden. Nu zijn we inmiddels 9 maanden verder en vragen wij ons af hoe ver het college inmiddels is gevorderd met de bouw van de twee scholen. Zijn er al onderzoeken gedaan? Worden er al voorbereidingen getroffen voor de bouw? Wij weten het niet. Om die reden hebben wij samen met ChristenUnie, PvdA en SGP vragen gesteld aan het college. Want we willen nu wel weten wanner de kinderen van Hoef&Haag en Hagestein les kunnen krijgen in hun nieuwe scholen.

Tijdens de laatste raadsvergadering voor het zomerreces dienden raadsleden Jan-Willem Lammers en Maud Hulshof (samen met GroenLinks en ChristenUnie) een motie in tegen seksuele intimidatie en misbruik. In deze breedgesteunde motie riepen we de burgemeester en wethoudee op om jaarlijks de Wageningse verenigingen te benaderen om dit probleem te bespreken. Bewustwording van de omvang en mogelijke acties ter preventie zouden volgens ons al veel bijdragen. Daarnaast gaat de gemeente minimaal 2 vertrouwenscontactpersonen aanstellen die voor alle Wageningers te bereiken zijn. Idealiter zouden we zien dat de contactpersonen binnen de eigen vereniging of organisatie worden benaderd, maar als het slachtoffer dat niet kan of wil zijn er binnenkort ten minste extra 2 vertrouwenspersonen voor iedereen.

We zijn eruit! Alle fracties van VVD, CDA, D66 en ChristenUnie hebben ingestemd met het regeerakkoord. D66 kiest voor samenwerking om Nederland vooruit te brengen.

Fractievoorzitter Alexander Pechtold: “Ons land staat voor grote uitdagingen. De tijd voor oplossingen, voor nieuwe perspectieven, is nú. D66 kiest ervoor juist nu op het speelveld te staan. We hebben de afgelopen maanden keuzes gemaakt. Keuzes voor vandaag en vooral keuzes voor morgen. Keuzes die iedere Nederlander vooruit helpen. We kunnen niet wachten om aan de slag te gaan. We zijn tot een akkoord gekomen waarin alle Nederlanders zich kunnen herkennen. Het regeerakkoord is realistisch, verbindend, hervormend, én ambitieus.”

D66 heeft in het regeerakkoord onder andere het volgende voor elkaar gekregen:

We zorgen voor kansen voor iedereen, onder andere door de grootste investering in onderwijs, onderzoek en innovatie in jaren. Alle inkomensgroepen gaan er bovendien op vooruit door de maatregelen van dit kabinet. Het is het groenste regeerakkoord ooit, we halen de klimaatdoelen van Parijs en sluiten de kolencentrales. We voeren ambitieuze hervormingen door in het belasting- en pensioenstelsel, de arbeidsmarkt en de woningmarkt. Nederland wil koploper zijn in de Europese Unie. We werken in Europa samen op grote uitdagingen als klimaat & energie, migratie en veiligheid. We zetten progressieve stappen vooruit: we gaan experimenteren met de regulering van wietteelt en versterken LHBTI-rechten.

Meer informatie, zie: https://d66.nl/akkoord/