Poliflw

Vanmiddag heeft fractievertegenwoordiger Judith Klokkenburg, samen met het CDA, D66, PvdA, GroenLinks, NIDA, HSP en de Partij voor de Dieren, de inspiratienota '100% toegankelijk Den Haag' gepresenteerd. Samen met de minister van Gehandicaptenzaken Rick Brink overhandigden zij de nota aan het college.

Judith Klokkenburg: "Deze inspiratienota staat boordevol ideeën om van Den Haag een toegankelijke stad te maken. Steeds vaker krijgen we klachten over niet toegankelijke gebouwen, festivals en bijvoorbeeld blindengeleidestroken die nergens toe leiden of waar fietsen overheen geparkeerd staan. Allerlei zaken waardoor mensen met een beperking onvoldoende mee kunnen doen in onze stad. En we willen juist een inclusieve stad zijn, waar mensen met een beperking gelijkwaardig mee kunnen doen."

In de nota zijn vele maatregelen te lezen. "Veel maatregelen zijn gericht op mensen met een fysieke beperking, zoals voldoende invalidetoiletten, drempelloze entrees en de toegang van elektrische rolstoelen in al het OV. Maar ook vragen we aandacht voor voldoende prikkelarme plekken (dus niet elk park vol stoppen met allerlei activiteiten), een toegankelijke gemeentelijke website voor blinden en slechtzienden en voorstellingen voor dove mensen. Het is vooral van belang dat in alles wat de gemeente doet, vooraf rekening wordt gehouden met toegankelijkheid. Niet dat we keer op keer achteraf moeten concluderen: dit had anders gemoeten." 

Hieronder kunt u de volledige nota lezen. 

Tijdens de Raadsvergadering van 28 januari 2020 diende de ChristenUnie een motie in om werk te maken van het nemen van Klimaatmaatregelen. De motie werd mede ingediend door de fracties van GroenLinks, Dorpsbelang Langedijk en Hart voor Langedijk/D’66.

Met de woorden: ‘De opwarming van de aarde door de klimaatverandering is het gesprek van de dag. Wij als bewoners van deze aarde zijn medeverantwoordelijk voor de opwarming van de aarde. Wij als bewoners hebben ook de verantwoordelijkheid om de verdere opwarming van de aarde te gaan stoppen. Dat gaat niet voor niets. Daar zitten kosten aan verbonden. De overheid neemt in deze het voortouw, zelfs op Europees niveau gebeurt dat.

Zoals Helga van Leur op maandagavond 13 januari tijdens de Nieuwjaarsreceptie van de AOL aangaf: ‘denk en start in het klein en neem lokaal initiatieven in je netwerk’. Dat geldt in de ogen van de ChristenUnie en de mede indieners ook voor onze inwoners. De overheid kan hierin bijdragen om hoge financiële drempels wegnemen en/of verlagen, zodat het aantrekkelijk wordt voor particulieren om initiatieven te nemen die bijdragen aan het stoppen van de opwarming van de aarde.

Daarnaast gelieerd aan dit onderwerp is de stikstofproblematiek ook actueel en moet de plaatselijke overheid in de ogen van de indieners van de motie in gesprek gaan met de LTO om constructief te kijken naar het verbeteren van de biodiversiteit.

Datzelfde kan gedaan worden met de vertegenwoordigers van het Bedrijfsleven.

Al deze elementen zijn verenigd in deze motie.’, onderstreepte Wim Nugteren van de ChristenUnie namens de vier indienende partijen de motie.

De motie beoogt onder andere om:

de bouwleges voor Duurzame initiatieven te verlagen de mogelijkheid van een Duurzaamheidslening voor burgers te onderzoeken parkeerplaatsen aan te leggen met grasbetontegels het huidige kapbeleid van bomen aan te passen, zodat op sommige plaatsen kap of snoei is toegestaan om zonnepanalen op daken te realiseren ‘steenbreekacties’ te realiseren: burgers kunnen dan hun verharde tuinen vergroenen, waarbij stenen gratis afgeleverd kunnen worden op de gemeentewerf en gratis compost meegenomen kan worden in gesprek te gaan met het Bedrijfsleven en de LTO om onder andere de biodiversiteit te verbeteren.

Verantwoordelijk wethouder Nils Langedijk wilde in eerste instantie de inhoud van de motie bespreken in de Raadswerkgroep Duurzaamheid en Energie. Dat was in de ogen van de indieners onvoldoende. De wethouder zegde toe dat hij binnen twee maanden de gevraagde punten ambtelijk zal laten onderzoeken en in de raadswerkgroep zal presenteren. De indieners waren tevreden over deze toezegging en hebben de motie aangehouden.

Voor de volledige motie: klik op deze link.

Door Carla Dik-Faber op 30 januari 2020 om 14:47

De geborgenheid in onze samenleving

In de nadagen van je leven komen vaak heel veel vragen bij elkaar. Vragen over zorg en afhankelijkheid, over eenzaamheid en zingeving. Over loslaten, gemis en gebrek aan verbondenheid met anderen.

We weten dat er in ons land een groep mensen is met het gevoel dat hun leven ‘voltooid’ is. Ze zijn niet ernstig ziek en ze hebben niet te maken met uitzichtloos lijden en ze kunnen dus ook geen beroep doen op de bestaande euthanasiewet. Maar tegelijkertijd hebben zij, zoals dat heet, wel een actieve doodswens en een wens tot levensbeëindiging. Eerder werd dat wel ‘voltooid leven’ genoemd.

Dat is een pijnlijk besef. Achter deze groep gaan vele individuele verhalen schuil en het is goed dat we vandaag door onderzoek naar dat ‘voltooid leven’ meer te weten zijn gekomen over deze mensen en de zorgen die zij hebben. Het is goed dat we door dat onderzoek, maar ook via verhalen in de mediaen uit gesprekken in onze eigen omgeving meer over hen horen.

Dan blijkt dat er veel misverstanden over deze mensen bestaan. In het maatschappelijke en politieke debat worden de mensen om wie het gaat wel eens afgeschilderd als autonome burgers die na een geslaagd leven graag regie hebben over hun eigen dood, over ‘voltooid leven’.

Vandaag blijkt opnieuw dat de praktijk weerbarstiger is. De term ‘voltooid leven’ geeft volgens het onderzoek zelfs een te romantische voorstelling van zaken. De onderzoekers hebben geen 70+’er gevonden die zonder te lijden, toch dat gevoel van een ‘voltooid leven’ heeft. En een opvallend groot deel (28%) van de mensen met een wens tot levensbeëindiging heeft deze doodswens al hun hele leven – niet pas sinds ze oud zijn en hun leven ‘voltooid’ is.

Wie zijn zij wel?

De werkelijkheid is dus gelaagder, diffuser, vaak zelfs tegenstrijdig. Ouderen (het onderzoek gaat uit van 55+’ers) met een stervenswens hebben meestal ook een wens tot leven, die voor vier van de vijf ouderen net zo zwaar of zelfs zwaarder weegt dan de wens om te sterven. Hun doodswens kan toenemen of afnemen, afhankelijk van de situatie. En vaak zijn er aanwijsbare redenen waarom de gedachte aan de dood er is: gepieker, gezondheidsproblemen en het gevoel anderen tot last te zijn. Soms zijn er financiële of andere zorgen die de doodswens versterken.

Mensen met een actieve doodswens zijn, kortom, heel verschillende mensen. Mensen met gevoelens, met twijfels en zorgen, met vaak een wens naar een ánder leven. Dat zij een doodswens hebben, is dan vooral omdat zij dít leven niet willen.

Indringend appèl

Als we weten dat veel van deze mensen vooral een wens naar een ánder leven hebben, dan staan we voor de vraag hoe we deze mensen het beste kunnen ondersteunen. Het onderzoek van vandaag is in die zin niet alleen een inzicht gevend rapport om beter begrip te krijgen van de nood achter de doodswens van ouderen die niet ernstig ziek zijn, maar is ook een indringend appèl aan politiek, aan samenleving en aan iedere Nederlander – ieder met zijn eigen verantwoordelijkheid – om werkelijk om te zien naar de naaste. Om bij te dragen aan een samenleving waarin voor iedereen een betekenisvolle plaats is.

En ik besef al te goed dat we niet in staat zullen blijken om alle gedachten aan de dood of al het lijden dat daarachter zit weg te nemen. Ik heb van dichtbij gezien hoe mensen kunnen lijden aan het leven en weet hoe machteloos je je soms kunt voelen.

Tegelijkertijd is er veel dat we wél kunnen doen: goede zorg leveren, eenzaamheid tegengaan, ouderen en ouderdom meer waarderen, zorgen voor goede leef- en woonomstandigheden voor ouderen, meer begeleiding bij vragen over zingeving.

We – als samenleving – zullen met elkaar de uitdaging moeten aangaan om er voor de ander te zijn. Want als we weten dat een stervenswens niet eenduidig is, dan ligt hier onze gezamenlijke verantwoordelijkheid.

Geen makkelijke oplossingen – zoals een pil

Niet dat dat makkelijk is. Het onderzoek van vandaag maakt dan ook duidelijk dat we de vraag achter voltooid leven nooit kunnen oplossen met een ‘wet’ of met een levenseindepil. Ingewikkelde vragen wachten niet op makkelijke antwoorden. Het is niet ‘one size fits all’.

Ook dokters hebben aangegeven de levenseindepil geen goed idee te vinden. Het zou hen opzadelen met een onmenselijke taak: het helpen doden van een gezond mens.

Voorstanders spreken over autonomie en zelfbeschikkingsrecht, maar uit het onderzoek van vandaag blijkt die zelfbeschikking als het gaat om een doodswens erg relatief. Want diezelfde pil is voor een veel grotere groep mensen een levensgroot risico. Zij kunnen hun gevoel van veiligheid verliezen en zich sneller overbodig voelen. Een wettelijke mogelijkheid wordt voor iedereen een optie. Ik herinner mij de vraag van een student, tijdens een politieke jongerenavond van GroenLinks en D66 over dit thema, die vroeg: ‘wie beschermt mij als ik een slechte dag heb?’

Volgens mij is dat wat er op het spel staat. De geborgenheid in onze samenleving. Het lijkt alsof we kwetsbare mensen opgeven, in plaats van dat we er voor hen willen zijn. Het onderzoek noemt het de ‘staatsverplichting’ tot bescherming van kwetsbare personen - die opdracht moeten we héél serieus nemen.

Groene wijken zijn mooie, leefbare en gezonde wijken. Een groener Haarlem draagt bij aan een klimaatneutraal en een klimaatadaptief Haarlem. In het coalitieakkoord staat de doelstelling om voor 2022 meer bomen aan te planten. En de gemeenteraad heeft diverse moties aangenomen, die zien op het vergroenen van de stad.

Het blijkt voor de gemeente niet gemakkelijk om locaties in kaart te brengen waar groen kan worden toegevoegd. Daarom hebben PvdA, SP, Actiepartij, Trots, OPHaarlem, GroenLinks, CDA, D66 en ChristenUnie het initiatief genomen om te onderzoeken waar vergroening van Haarlemse wijken mogelijk is. 

Deze politieke partijen hebben een brief opgesteld die aan alle wijkraden is toegezonden. In de brief wordt de wijkraden gevraagd om aan te geven welke plekken in hun wijken kunnen vergroend, en waar geveltuintjes zouden kunnen worden aangelegd.

Reacties zijn welkom via fractie@haarlem.christenunie.nl. Wij zorgen dat deze dan terecht komen bij degene die alle reacties namens de verschillende fracties verzameld.

Veel Zwollenaren vieren de jaarwisseling traditioneel met familie, vrienden of buren, oliebollen èn vuurwerk. Maar juist door dat vuurwerk is het niet voor iedereen een feestje. Elk jaar weer zorgt vuurwerk voor overlast en gevaar voor mensen en dieren en gebeuren er grote en kleine ongelukken. Daarnaast blijven veel mensen en dieren noodgedwongen binnen, vanwege angst of gezondheidsproblemen die veroorzaakt worden door het vuurwerk. De Onderzoeksraad voor Veiligheid onderzocht in 2017 de problemen tijdens de jaarwisseling en constateerde dat onze jaarwisseling het onveiligste feest van het jaar is.

De aandacht voor vuurwerkoverlast is niet nieuw. In oktober 2010 organiseerde de ChristenUnie al een ronde tafel over ‘Veilig met vuurwerk’ en in 2015 vroeg GroenLinks aandacht voor een ‘Veilige jaarwisseling voor iedereen’, onder meer via een motie en een meldpunt. In de vorige collegeperiode heeft de ChristenUnie gevraagd om de vuurwerkoverlast wijkgericht op te pakken.

De ChristenUnie stelde samen met D66 en GroenLinks schriftelijke vragen over de vuurwerkoverlast in Zwolle. Het college beantwoordde de vragen en zond daarna een opinienota naar de raad, over de opties voor een gemeentelijk vuurwerkbeleid. Namens de ChristenUnie voerde Ronald Buitenhuis hierover het woord in een debat van de gemeenteraad op 3 juni jl.

Ronald: “Onze Nederlandse jaarwisseling is een traditie die we mogen koesteren. Een traditie van de mensen, niet van de overheid. Het afsteken van vuurwerk hoort bij onze jaarwisseling. Veel mensen kijken er ieder jaar weer naar uit en genieten er enorm van, maar als je moet constateren dat het ook veel schade en overlast veroorzaakt, dan ligt er wél een verantwoordelijkheid voor de overheid. Gezien de grote nadelen van vuurwerk en de toename van zwaarder en gevaarlijker vuurwerk, is het goed om na te denken over het door ontwikkelen van hoe onze jaarwisseling traditioneel plaatsvindt.”

MaatregelenWat kan de gemeente doen om van de jaarwisseling in Zwolle voor iedereen een feest te maken? Extra regels veranderen het gedrag van mensen niet zomaar, want een deel van de overlast wordt immers al veroorzaakt door mensen die zich niet aan de regels houden. Maar je kunt mensen wel verleiden om meer rekening te houden met mensen en dieren die echt last hebben van vuurwerk.

In het debat pleitte Ronald er namens de ChristenUnie voor dat de gemeente Zwolle:

op verzoek ondersteuning levert aan wijken die een vrijwillige vuurwerkvrije zone willen, en daarbij gebruik maakt van nudging-technieken om (met name) jongeren op een subtiele en eigentijdse manier te motiveren rekening te houden met anderen bij het afsteken van vuurwerk. En hoewel zo’n vuurwerkvrije zone pas geldt vanaf 31 december 18:00 uur, kunnen die banners natuurlijk wel een paar dagen eerder worden opgehangen. Dat helpt al voor de bewustwording maar het maakt wel uit hoe je die banners vorm geeft. de optie van vrijwillige vuurwerkvrije zones expliciet bespreekt met bewoners van Stadshagen, Schoonhorst en Ittersummerlanden, omdat daar de ervaren overlast ieder jaar het grootst is. Het gesprek daarover in de wijk voeren, kan best lastig zijn, daarom is het goed als de gemeente dat ondersteunt. verken voor welke zorginstellingen, dierenverblijven en natuurgebieden een verplichte vuurwerkvrije zone gewenst is en stel die daar ook in! Ook daar geldt: van duidelijke banners en borden gaat een belangrijk signaal uit. Zeker als daarbij duidelijk wordt gemaakt dat het verbod is ingesteld vanwege de zorginstelling of het dierenverblijf. met het oog op de toekomst open staat voor of toewerkt naar een centrale vuurwerkshow, bij voorkeur (mede)gefinancierd door ondernemers. Voor horeca-ondernemers in de binnenstad kan een vuurwerkshow heel interessant zijn bijvoorbeeld.

Zwols vuurwerkbeleidIn het debat bleek dat er een meerderheid is voor een concreet, Zwols vuurwerkbeleid met vrijwillige vuurwerkzones en met verplichte vuurwerkvrije zones bij kwetsbare objecten of gebieden. Nog voor de herfstvakantie zal het college daarvoor een uitgewerkt voorstel ter besluitvorming naar de raad sturen.

De coalitiepartijen in Barendrecht bezoeken op zaterdag 14 december a.s. de Rivierenbuurt. Bewoners van de wijk kunnen tussen 10.00 uur en 12.00 uur met hen in gesprek over de onderwerpen die daar leven. Of over de vraag welke ideeën de bewoners hebben voor het wonen en leven in hun wijk. Door samen de wijk in te gaan, benadrukken de partijen hun samenwerking in Barendrecht. Vanaf 10.00 uur trekken de coalitieleden CDA, SGP/CU, VVD, GroenLinks, PvdA en D66 door de Rivierenbuurt en gaan ze in gesprek met bewoners. Van 11.00-12.00 uur kunnen de wijkbewoners terecht voor het gemeentehuis in Barendrecht, Binnenhof 1, waar ze onder het genot van een kop koffie of thee de raadsleden en wethouders van de coalitie kunnen ontmoeten. De wijkbezoeken geven bewoners de gelegenheid met de coalitieleden in gesprek te gaan over wat er leeft in de wijk en of ze ideeën hebben om hun wijk te verbeteren. Ook kunnen de bewoners van gedachten wisselen over bijvoorbeeld het nieuwe collegeakkoord.

“Het is meer dan jammer dat er een nieuw coalitieakkoord voor Den Haag nodig was, maar het is goed dat VVD, D66, GroenLinks, CDA en PvdA tot een akkoord gekomen zijn en dat vandaag hebben gepresenteerd. Dat is een felicitatie waard”, vindt fractievoorzitter Pieter Grinwis. “Samen voor de stad, een prachtige titel, waarvan ik hoop dat ze die ten volle waar gaan maken. Dit vernieuwde stadsbestuur zal vanaf dag één namelijk alle zeilen moeten bijzetten om de verhitte gemoederen in grote delen van de stad tot bedaren te brengen. Daarbij zal het college meer tact aan de dag moeten leggen, dan in de afgelopen weken is gebeurd in relatie tot de vreugdevuren. Meer dan ooit hebben we behoefte aan een stadsbestuur dat verbinding weet te brengen tussen zand en veen, aan een stadsbestuur dat er voor iedereen is. Dat zal een forse opgave zijn voor deze coalitie, die haar electorale basis toch vooral heeft op ’t zand.”

Hoewel het Haarlem Project al enige tijd geleden is gestopt gaat het project nog steeds door. Met sommige deelnemers is nog dagelijks contact. Dit vertelde projectleider Rookus Lopik bij de presentatie van zijn boek over dit voor Nederland unieke project. Raadslid Frank Visser, initiatiefnemer van het Haarlem Project was bij de presentatie van het boek aanwezig.

Op voorstel van ChristenUnie Haarlem en Trots Haarlem is een jaar lang geëxperimenteerd met een andere aanpak van de re-integratie van daklozen in de samenleving. Geïnspireerd door een succesvol project in Engeland en een TV-programma van Beau van Erven Dorens over een aantal Amsterdamse daklozen kregen vijf Haarlemse daklozen geld om zelf een oplossing te vinden voor hun problemen. Ze kregen een boekje met daarbij namen van coaches die ze mochten benaderen voor hulp. Deze coaches hielpen bij het vinden van een woning en bij het zoeken naar oplossingen voor bijvoorbeeld schulden. Eén van de coaches was eerder zelf deelnemer aan een vergelijkbaar project in een TV programma van RTL 4 in Amsterdam.

Bij de boekpresentatie waren ook Albert Keevel, voormalig schaduwraadslid van Trots Haarlem en Ziggy Klazes, raadslid van GroenLinks aanwezig. Zij zijn zeer actief betrokken geweest bij het project. Albert als coach en Ziggy als deelnemer aan de ethische commissie die het project heeft begeleid. Het boek is overhandigd aan wethouder Meijs die sinds enkele maanden verantwoordelijk is voor het daklozenbeleid in Haarlem.

Het boek van Rookus Lopik leest als een logboek van alle belevenissen tijdens het project. Met vallen en opstaan zijn deelnemers een jaar lang bezig geweest om hun leven een nieuwe draai te geven. Je wilt blijven lezen om te weten hoe het met de deelnemers afloopt. Niet alle problemen zijn opgelost maar het heeft wel verandering gebracht in de levens van deze mensen. Binnenkort spreekt de gemeenteraad over de resultaten en zal de raad beslissen of het experiment een vervolg krijgt. Raadslid Frank Visser: “Ik hoop dat we als raad doorgaan met dit soort experimenten. De filosofie om daklozen te helpen met methodes als money first of housing first zijn veelbelovend. We kunnen wel doorgaan met de traditionele opvangmethoden maar die zijn ook erg kostbaar en de vraag is of nieuwe methoden zoals we die uitgeprobeerd hebben in het Haarlem Project niet uiteindelijk effectiever zijn voor een deel van de doelgroep.” Inmiddels is wel vrijwel zeker dat een andere grote stad in Nederland komend jaar een vergelijkbare proef zal gaan doen.

OOG Radio & Televisie maakte deze reportage over de hoge winsten bij 5 Groningse zorgaanbieders en de vragen die wij samen met GroenLinks Groningen hierover hebben gesteld. Fractievoorzitter Gerben Brandsema vertelt in deze reportage waarom we vragen hebben gesteld aan het college. Wat vind jij van hoge winstmarges bij zorgaanbieders? Kijk en oordeel zelf! 👇